Kritika filma „Realna priča“ – Stvarnost me boli…

Pomalo neočekivano, a iz više uglova sagledavano, ova 2019. se zapravo pokazala kao prilično dobra godina u kvalitativnom smislu kada je srpski film u pitanju, a donekle iznenađujuće, sasvim pozitivan utisak ostavlja sam po sebi i film Realna priča, rediteljski prvenac glumca Gordana Kičića.

Kako nas je (ponajpre) Holivud u sijaset navrata dobro naučio, rediteljski filmski pokušaji i radovi poznatih i/ili cenjenih glumaca dosta brzo se daju podvesti pod onu moćnu sintagmu „vanity project“ (projekat urađen iz (puke) taštine). Zazvučaće pomalo paradoksalno ali Realna priča, odmeravana kao celina, ne očitava značajnije tragove narečene taštine, a priča se na nivou motiva i ideja dobrim delom u vidnoj meri dotiče upravo taštine, koja mori, sputava ali i definiše glavnog junaka – glumca bezmalo dve decenije na samom pragu slave i krupnijih i vidljivijih postignuća na tom profesionalnom planu.

Kičićeva Realna priča, naime, ostavlja utisak dovoljno i dovoljno znalački artikulisanog i zaokruženog filma u svim značajnim aspektima filmskog izraza kada su u pitanju savremeni filmovi na savremene teme, a krojeni sa lako uočljivim ciljem što zamašnije komunikativnosti i pitkosti iz vizure većinske bioskopske publike. Da pojednostavimo, između ostalog, Realna priča je zapravo retka pojava u srpskom filmu, jer prvenstveno se preporučuje kao promišljena i prijemčljiva urbana melodrama, i to je možda najvažnija dimenzija na kojoj se ima čestitati autorima.

Realna priča na filmski učinkovit način, uz više zanimljivih motivskih i drugih podslojeva, govori o golemim problemima savremenog života (i u Srbiji), a to čini uz dosta iskrenog šarma, ubedljivo, a opet i nenametljivo (a nametljivost biva česta bojkla filmova u režiji upravo glumaca i na planetarnom uzorku). Osim toga, Realna priča pokazuje da je dramedija (pipav hibrid drame i komedije) moguć i u našim okvirima, a da pritom dramski aspekt deluje upečatljivo, dok komedija počiva na prilično zdravom, efektnom i dovoljno osobenom humoru ponajmanje drugoloptaškog soja, a krajnji rezultat je nekoliko nedvojbeno uspelih komičnih epizoda u ovom ostvarenju.

Realna priča počiva na dovoljno umešno održavanoj klackalici ključnih motiva kraja jedne (bračne) ljubavi i užasa zapuštene prokrastinacije, a Gordan Kičić se pokazao kadrim da u finoj ravnoteži iznese i jedno i drugo. Štaviše, Kičić kao reditelj pokazuje i zadivljujuće umeće na tački artikulisanja Kičića kao glumca, koji je ranije neretko bivao sklon manirističkim rešenjima i prenaglašavanjima. U vezi sa na početku ovog prikaza iznetim, nimalo u tradiciji bučne glume kakvu često zatičemo u rediteljskim radovima glumaca koji kreću da osvajaju i nove kote i visove, Realna priča gledaoce daruje zauzdanim i promišljenijim glumačkim rešenjima na svim nivoima. Valja istaći i da je Nina Janković ovde, u svojoj praktično prvoj glavnoj ulozi, ponudila zrelu, nedvosmisleno partnerski obojenu i usmerenu glumu, što, uostalom, važi i za ostatak glumačke podele ovog filma sa znatno manjom minutažom. Fotografija Miladina Čolakovića, pak, diskretno potcrtava taj nimalo prenaglašeni urbani profil i okvir priče, baš kao i muzika (za koju su zaduženi Kralj Čačka i Marko Marić).

Realna priča je film koji je u značajnoj meri utemeljen u neusiljenom i nepatvorenom šarmu, i tu se ovom ostvarenju nema baš ništa smisleno spočitati. S druge strane, u drugoj polovini film donekle gubi na fokusu iz prve polovine, a određeni segmenti (poput segmenta noćnog izlaska) deluju epizodično i kao da su prispeli iz šire celine koja nije ušla u završnu montažu ovog filma. Nekima će možda zasmetati (i) izvestan ugođaj televizijskog filma kojim na mahove upadljivo odiše Realna priča, ali tu moramo da istaknemo da je zapravo i na svetskom uzorku teško naći televizijska ostvarenja sa ambicioznošću i autorskom osvešćenošću koju definitivno poseduje Kičićeva Realna priča.

Ovaj film, neposredno nakon takođe uspele Ekipe u režiji Marka Sopića, dokazuje da ima rezona verovati u potencijal ovdašnjeg repertoarskog i komunikativnog filma rađeno ponajpre za susret sa publikom u bioskopskim salama. Realna priča lako i brzo uspostavlja sasvim zdravu komunikaciju sa gledateljstvom, ponudivši mu pritom dovoljno zabavnu, zaumnu i filmski konsekventnu zabavu na, pak, prilično ozbiljne i sveprisutne teme. A tako nešto nam u zamašnijim količinama predugo već manjka; u tom smislu Gordan Kičić u ovom svom rediteljskom debiju biva i dostojanstven nastavljač sumanuto olako odbačene tradicije koju su davnih dana, između ostalih, uspostavljali scenarista Predrag Perišić i reditelj Milan Jelić (a podsetimo ovde i da je Jelić put režije krenuo iz glumačkih voda i pozicija).