„Nindža kornjače“: 40 godina fenomena koji svima mami osmeh na lice

Mnoge popularne franšize nastale su kao parodija na nešto već popularno, a „Nindža kornjače“ su, verovali ili ne, baš jedan takav slučaj.

Verovatno svi znaju za Leonarda, Rafaela, Mikelanđela i Donatela, ali ne znaju odakle ideja za ovakav jedan koncept i kako se on razvio tokom vremena.

„Nindža kornjače“ (Teenage Mutant Ninja Turtles) delo su dvojca Kevin Istman i Piter Lerd i zasnovane su kao parodija na superherojske stripove popularne početkom 1980-ih godina.

Oni su prvu epizodu serijala, koja je zamišljena da bude jedina i bez ikakvog nastavka, objavili 1984. Godine i brzo naišli na veliku popularnost.

Zbog toga su izmaštali celu pozadinsku priču koja je dovela do toga da se prvo osmisli niz akcionih figura sa njihovim likovima, a potom i licencira crtani film koji je na našim prostorima i dalje u lepom sećanju zahvaljujući legendarnoj sinhronizaciji.

Posle toga su prvo viđena tri igrana filma sa, iz današnje perspektive, vrlo upitno dizajniranim kostimima kornjača, brojne video igre i potom još tri animirane serije i dva igrana filma u poslednjih dvadeset godina.

Istman i Lerd uzeli su elemente stripova „Novi mutanti“, „Cerebus“, „Ronin“ i ponajviše, „Derdevil“ Frenka Milera.

Od njega su pozajmili nesreću nako koje likovi dobijaju moći, ime učitelja Splintera kao referencu na lika pod imenom Štap i nindža klan Stopala kao parodiju na klan Ruke.

Ono što treba napomenuti za ljubitelje crtane serije iz 1987. godine je da su stripovi mnogo mračniji, i bukvalno i metaforički, od masnih linija i prljavih okruženja do same atmosfere tamnog grada nasuprot razigranim bojama na malim ekranima.

Iako su „Nindža kornjače“ inspirisane japanskom kulturom, Istman i Lerd nisu mogli da smisle autentična japanska imena za glavne likove, te su uzeli četiri italijanska renesansa umetnika koje su znali.

Ipak, Splinterov učitelj (Hamato Joši) i Šreder (Oroku Saki) ipak su dobili japanska imena kao kontrast kornjačama i okruženju Njujorka u koji je radnja smeštena.

Svaka generacija ima svoje Nindža kornjače

I igrani filmovi i novije animirane serije su vedrije od izvornog stripa, jedino je serija iz 2003. godine možda malo bliže po atmosferi.

Ni sam strip nisu sve vreme radili Istman i Lerd, jer su se oni povukli i prepustili to drugim autorima, a potom i prodali franšizu, te je ona u međuvremenu dobila brojne nove iteracije i epizode koje proširuju pozadinsku priču sporednih likova.

A glavna priča o kornjačama koje obožavaju picu i bore se protiv zločina u Njujorku uz pomoć reporterke Ejpril O’Nil i maskiranog osvetnika Kejsija Džonsa je suština svih ovih iteracija.

I u svima njima nezaobilazni su Sekač (Šreder), Krang, Bakster Stokman, Bibop i Rokstedi kao vanvremenski negativci.

Nindža kornjače su se tokom godina susrele i sa mnogim drugim fiktivnim likovima, među kojima su Usagi Jodžimbo, Moćni rendžeri i Spawn, ali ono što je ključo u serijalu sve ove godine je dinamika među četvoricom naslovne „braće“.