Gledao sam film “Dražen”, koji je još jednom dokazao da ovaj naš glumac ima godinu života

Hrvatski film o čuvenom košarkašu, “Dražen” ulazi u domaće bioskope.

Prvo reč, dve o klikbejtu iz naslova…

U godini u kojoj je u domaće bioskope i na TV došlo nekolicina solidnih, do odličnih domaćih filmova, jedan glumac je doživeo kompletnu renesansu, a da nije glumio glavne uloge u svojim projektima. U pitanju je Dragan Mićanović. Da, u “Sablji” je briljirao kao junak oko kog se vrti cela radnja, ali Zoran Đinđić je ubijen u prvoj epizodi, nakon čega dobijamo Mićanovićevu kreaciju na kašičicu. Ipak, dovoljno da razuveri sve “neverne Tome” kojih je bilo kad je izašla vest da će baš on glumiti ubijenog premijera.

Mićanović je poneo i naslovnu uogu u “Čovek koji nije mogao šutjeti”, hrvatskom filmu koji je osvojio Zlatnu palmu za kratki film ove godine u Kanu. A u Hrvatskoj je odglumio i malu, ali efektnu ulogu u filmu “Dražen”, u kojem je glumio oca Dražena Petrovića. Mićanović je i strog i blag i i isijava ljubavlju prema svojim sinovima, a to se možda ne bi primetilo da glumac njegovog kalibra nije zaigrao u ovoj produkciji.

A kakav je film “Dražen”?

Ako počnemo sa pričom o filmu tako što pominjemo najmanju moguću ulogu, onda možda već naslućujete koliko je sati…

Film “Dražen” prati život naslovnog Petrovića. Od najranijih dana Šibenika do igranja u NBA. Od priče sa uličnih terena na kojima je kupio fore od starijeg brata Ace (Trice) preko prvih koraka u Šibeniku, do skoka od nekoliko godina kasnije u Zagreb i Cibonu sa kojom osvaja Evropu, upoznaje devojku, odlazi u Madrid, pa Portland, gubi devojku, odlazi u Nju Džerzi pa stiže sve do kobnih kvalifikacija sa reprezentacijom Hrvatske u Poljskoj gde je poginuo u udesu.

Ako vam deluje da sam u prethodnoj rečenici samo nabacao geografske pojmove kao na traci, u pravu ste. Ali to je zato što ni film nije to ništa bolje odradio.

Film krene solidno i uvodi nas u priču. Mladi Dražen (Tonko Stošić) je opsednut košarkom, posmatra je na drugačiji način, uči sve od brata, i oslanja se na mudre reči oca i majke. Sa dolaskom Mirka Novosela (Mile Kekin) u priču, mladi Dražen postaje malo veći (Domagoj Nižić), u Zagrebu postaje zvezda, i kao na traci se dešavaju njegovi uspesi, sportski i ljubavni, sa tamo nekom pevačicom (pošto s ni u jednom momentu u filmu ne pomene ni ime Sanje Doležal niti ime grupe Novi fosili) da bi se na kraju skrasio sa Renatom (Romina Tonković) koja reši da ga prati gde god da je krenuo.

I tu film kao da stane. Iako nas čeka još dobrih sat vremena, ako ne i više, do kraja. Kako minuti prolaze, film ispada iz lige u liigu, pa preko klasične komercijalne produkcije ovih prostora, ili neke od osrednjih epizoda kultne hrvatske serije “Crno bijeli svijet” dolazi do B ili C produkcije, pogotovo kad priča prati Draženov put u inostranstvo. Dolaskom u Ameriku, film izgleda kao loša Hallmark tv drama, sa ljudima u sceni koji verovatno i nisu profesionalni glumci.

Možda i glavni problem filma leži u tome što u samom scenariju nema drame. Da li zbog toga što u Petrovićevom životu je nije bilo ili su scenaristima bile vezane ruke da prodube neke odnose ili situacije, ili su ih sami vezali, na kraju više nije ni bitno. Konačan proizvod deluje tanko i bezuspešno čak i za ne toliko visoke standarne regionalnih biopika, za koje ne sumnjamo da će ih biti sve više i više.

Da li upravo zbog nerazvijene priče ili nečeg drugog, ali mladi glumci na čelu sa Domagojom Nižićem ne uspevaju da ostave utisak vredan nekih većih pomena, i sem onih početnih hvalospeva Draganu Mićanoviću, za glumačke kreacije možemo dodati pohvale Zrinki Cvitešić u ulozi Draženove majke kao i kameo uvek simaptičnog Mileta Kekina.

Film je šutirao i šutira i dalje na koš komercijalne utakmice zarade u regionu, pa tako je poprilično očigledna namera reditelja (Danilo Šerbedžija) i ekipe da nikog u publici ne potrese i naljuti, zbog čega nemamo Petrovića kao beka reprezentacije Jugoslavije, činjenicom kojom bi verovatno bili uzrujani razni domobrani, ali ni previše ratnih detalja i Olimpijade 1992, jer ipak film treba igrati u Srbiji. Takođe, o odnosu sa Divcem i celoj “Once Brothers” epopeji imamo jednu rečenicu na nivou trivijalnosti.

Biografski filmovi likova iz popkulture, sporta ili umetnosti već godinama pune bioskope, bilo domaći ili strani, pa otud ne sumnjam da će i ovaj film naći svoj put do publike željne nostalgije. Ipak, “Dražen” je priča iz “donjeg doma” ovog žanra i umesto evropskih visina i dvorana, moraće da se zadovolji utakmicama u jadranskoj ligi.