Glumila je kod Bunjuela, Felinija i Tarkovskog, a koreni su joj odavde i bila je čest gost Beograda
Još kao klincima nam je ostalo da u špicama, odjavnim i najavnim gledamo i tražimo one koji se prezivaju na ić. Bilo da su u pitanju superherojski akcioni spektakli ili kultni autorski filmovi. Jedan takav, ovih dana slavi 50 godina od svoje premijere.
Pre pedeset godina, 15. septembra, po prvi put je u fransuskim bioskopima zaigrao možda i najpoznatiji film čuvenog avangardnog reditelja i mađioničara Luisa Bunjuela, “Diskretan šarm Buržoazije“. U filmu koji je dobio Oskara za najbolji strani film, gledamo niz vinjeta ekipe bogataša koji nikako da odu na dogovorenu večeru, prelazeći nadrealne prepreke i šetajuči se kroz snove, sa sve tada aktuelnim političkim komentarom.
Uz Fernanda Reja, Mišela Picolija, Delfin Sejrig, i mnoge druge evropske zvezde filma, na spisku se našla i naše gore list glumica Milena Vukotić koja je sa Bunjuelom nekoliko puta sarađivala, a u filmu je tumačila ulogu kućne pomoćnice. Zbog toga je često kod naših kritičara dobijala predznak Bunjuelova glumica, ali je ona imala svoju uspešnu karijeru balerine i glumica mimo njega, a radila je i sa još nekolicinom velikana.
Povezani članci
Rođena u Rimu 1935. godine, ćerka je crnogorskog diplomate Jovana Jova Vukotića i italijanske kompozitorke Marte Negri.
Uz oca diplomatu, Vukotićeva je detinjstvo provela seleći se od Londona, preko Beča, Istanbula, do Pariza gde je dobila diplomu klasične balerine na pariskom konzervatorijumu i igrala u baletnom ansamblu Rolanda Petita. Odlučila je da se vrati u Rim i posveti glumi zahvaljujući Felinijevom filmu “La Strada” kojim je ostala fascinirana, a sa poznatim rediteljem je kasnije sklopila i dugogodišnje prijateljstvo.
Ono što se o glumici može saznati iz nekoliko rijetkih intervjua, jeste da su joj se roditelji razveli kada je bila adolescentkinja i da je završila studije u Parizu uz podršku majke koja je nastavila ulogu staraoca. Vukotićeva tečno “govori srpsko-hrvatski”, a u bivšoj Jugoslaviji je boravila više puta, najčešće u Kotoru, gde joj je sahranjen otac, ali i u Beogradu gdje joj živi sestra sa porodicom.
Kod Bunjela je igrala u filmovima “Diskretni šarm buržoazije” (1972), “Fantom slobode” (1974), “Taj mračni predmet želje” (1977), kod Tarkovskog u “Nostalgiji“ (1983) a kod Felinija u “Julijinim duhovima“ (1965). Jednom prilikom je pričala kako je pred odlazak na snimanje „Diskretnog šarma buržoazije“ Milena Vukotić je pozvala Felinija da mu saopšti da ide u Pariz da radi sa Bunjuelom, a Felini je tada zamolio da prenese njegove pozdrave i kaže Bunjuelu da ga je uvek smatrao „velikim majstorom“. Usput je zapitao za Bunjuelove godine. Kada je Bunjuelu prenela Felinijevu poruku, pozdrave i poziv za dolazak u Rim, veliki majstor je uz zahvalnost glasno izneo svoje divljenje Felinijevim radom i usput zapitao: „A koliko godina ima Felini?“
U jednom od poslednjih intervjua, pitali su Milenu da li se kaje zbog nečega, na šta je rekla da ne, ali isto tako misli da je možda mogla više da snima. Doduše, kad vidimo samo imena ovih pomenutih 5,6 filmova, to je i više od onih koji iza sebe imaju stotinjak uloga u ispodprosečnim projektima.
Naslovna fotografija: Imdb Screenshot
Povezani članci
